Theo R.
Door Henk van der Veer
Foarge week donderdachavend mocht ik tidens de fierde bijeenkomst fan de negende jaargang Sneekology Theo Ruis interviewe. Dat gebeurde in ut monumentale administrasykantoar fan ut Old Burger Weeshús an’e Kleine Kerkstraat in Sneek.
Ut is un fast onderdeel fan oans Sneekology-programma om yts te fertellen over dit waardefolle gebou. Foppe Rozema doët dat op geheel eigen wize: degelek, onderhoudend en infòrmatyf. Ut is alle kearen wear un genot om naar Foppe te lústeren.
As tweede onderdeel fan de OBW-avend interview ik dan altyd un bekende Sneker. Tenminste persoanen wêrfan’t ut groate públyk denkt dat se alles fan de man òf frou in kwesty wete.
Donderdachavend kwam Theo, de soan fan de mear as bekende plisy Ruis op besoek. Ut wurdde un bysònder earlek en oprecht interview.
Wat na ut fraachgesprek bij mij hangen bleef was dat Theo open en earlek over syn beperking praatte, ut stammeren op syn Hollaans ‘stotteren’. Prate op oubetaling. Uteraard froech ik Theo òf hij hier over wilde fertelle. Gyn enkel probleem foar Theo.
Foar de sufeulste kear wurdde mij in elk gefal dúdelek hoe belangryk gebeurtenissen út je jeugd binne foar ut ferloop in je latere leven. Wêr’t folwassen minsen om lache kanne, kanne kyndes om gúle. Soms un leven lang. Gúle, laat staan janke, dat doën feulste feul lui, deed Theo donderdachavend nyt.
Wel was hij ongesouten in syn krityk op één fan dy hufterege hufterege skoalmeesters dy’t op un folkomen onpedagogise manier met Theo syn stammeren omging. Theo kreech amper òf noait un beurt bij ut klassikaal lezen, en at hij dan us un stukje lúdop foarleze moest dan was ut ‘lache in de klas’. As beloaning kreech Theo un 4 foar lezen op syn rappòrt. ‘En soms un 5 at dy kloatemeester un goëd sin had.’
Dat stammeren speulde later un bepalende ròl in Theo syn leven. Fia de ambachtskoal, dêr hadden se nyt sufeul met klassikaal lezen en spreekbeurten, kwam de plisysoan op de MTS. En hij behaalde ok netsjes syn diploma.
Uteindelek wurdde Theo un mear as bekende bloemekoopman op de toen nòch drukke Sneker markt an ut Groatsaan. Op de markt had hij totaal gyn last mear fan ut stammeren. De sinnen wêrmet hij syn bloemen anprees rolden um sumar over de lippen. Op de markt foëlde Theo um frij en had hij as beginnend koopman wel ut fertrouwen fan syn baas. Jan Brandsma, dy’t um hielp, stimulearde en selffertrouwen gaf.
Ut ferhaal fan Theo, met su nou en dan syn bulderende lach der tussendeur, maakte indruk omdat ut skrinend is. Ut skuurt. De negatieve infloëd fan un gedrach fan één skoalmeester echoot soms jarenlang na.
Ut deed mij as oud-skoalmeester mear as ik wete wú. Plakferfangende skaamte omdat je kyndes knoeie kanne deur folkomen onpedagogys handelen.
Theo weefde ou met dy minkúkel fan un skoalmeester, deur syn ferhaal te fertellen, al was ut mear as un halve eeuw later.
De Sneekologen in spé beloanden Theo met un daverend applaus dat klonk as un 10!
